วันอังคารที่ 10 มีนาคม พ.ศ. 2552

วูบเดียว[3](เรื่องมันเศร้า)

วันนี้เขาโทรมาถึง 3 ครั้งเชียว..
ฉันแอบอมยิ้ม แต่เมื่อคิดถึงสิ่งที่ตัวเองทำลงไป
ก็เข้าใจสาเหตุที่เขาพยายามติดต่อมา



แน่ล่ะ ครั้งแรก ฉันไม่ได้ยินจริง ๆ
และเริ่มรู้สึกสับสนเมื่อได้ยินครั้งที่สอง
แต่ก็ตัดสินใจรับ ในครั้งที่สาม
ยอมรับนะ ว่าฉันแสร้งทำเสียงใสไปอย่างนั้น
จะด้วยเหตุผลอะไรดีล่ะ...




ถ้าไม่เพราะเมื่อวานนี้ ที่ฉันบังเอิญ..
ไปทำธุระแถวที่ทำงานของเขา
ช่วงเวลาพักเที่ยงน่ะนะ...เพราะอย่างนี้ฉันก็อดไม่ได้
ที่จะคิดแวะเวียนผ่านไปร้านประจำของเค้า
ร้านที่เราสองคนเคยใช้เวลาในช่วงพักด้วยกันบ่อยๆ
ซึ่งมันก็นานมากแล้วล่ะ...



แวบแรกที่เห็นแผ่นหลังไว ๆ ของเค้า..ฉันก็จำได้แล้ว
แต่..นั่น เค้ามากับคนพิเศษของเค้าสินะ
คงเป็นคนที่สำคัญกับเค้ามาก
ดูจากการสนทนาและท่าทีที่มีต่อกัน
ถึงจะไม่มากล้น แต่ก็ถ้าจับตาดูก็พอเข้าใจได้ล่ะ...



ฉันถอนหายใจเบา ๆ..พลางถอยกลับออกมา
สองขาแทบหมดแรง มือไม้ทำไมเย็นเฉียบอย่างนี้
รู้สึกเหมือนไอร้อนและไอเย็นสลับกันวูบวาบ
ตามเนื้อตัวและใบหน้า
แต่ที่หนักที่สุด คงไม่พ้นก้อนเนื้อเท่ากำมือที่อกซ้าย .
.มันปวดเหลือเกิน..
เจ็บร้าวลึก..อย่างบรรยายไม่ถูก



เวลาผ่านไปเท่าไหร่กัน..ฉันไม่สนใจ
รู้เพียงเมื่อสองขาพาฉันมานั่งลงตรงเก้าอี้ที่
สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
น้ำในตาสองข้างก็หลั่งออก..
แปลกใจไหมทำไมเมื่อครู่มันไม่ไหล
แต่เพิ่งจะมาทำพิษเอาตอนนี้
เมื่อนึกถึงภาพที่บาดตาเมื่อครู่..
ยิ่งทำให้น้ำตานั้นไหลไม่หยุด
ทว่า ..มันไม่หยุดเพียงเท่านั้น..
อาจเพราะสิ่งที่สองตาฉันได้ประจักษ์
เป็นภาพที่ฉันไม่คิดคาดฝันว่าจะเห็น
เสียงหัวเราะเยาะหยันดังจากข้างใน ..
มันพรั่งพรูออกมา
ให้หูทั้งสองข้างได้รับรู้ด้วย



ทำไม..ทำไมฉันถึงได้ไม่เคยสังเกตุอะไรซะเลย
ทำไมนะ..ทำไม..ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันถึงดูไม่ออก
ว่า..



เค้าน่ะ..เป็นเกย์........



เฮ้อ.......


แล้วฉันจะไม่หัวเราะได้ยังไง
ก็หัวเราะให้กับความเซ่อซ่าของตัวเองไงล่ะ


เรื่องมันเศร้า..เนอะ..

0 ความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น