ฝนตกอีกแล้ว ทั้งที่เมื่อครู่แดดยังจ้าแท้ๆ
เพียงครู่ที่สายลมวูบใหญ่โหมกระหน้ำ ท้องฟ้าก็ปลดปล่อยสายฝนลงมา
หลังจากผมก้าวเข้ามาในร้านกาแฟร้านโปรดแค่ก้าวเดียวเท่านั้น
ผมมองหาโต๊ะประจำที่นั่งทุกครั้งที่มา
เหมือนมันจะว่างอยู่เสมอ..สำหรับผม
" อย่างเดิมใช่ไหมคะ" แม่ค้าเอ่ยถามอย่างรู้ใจ
ผมแค่ยิ้มและพยักหน้ารับ
สักครู่ กาแฟโบราณหอมกรุ่นก็ถูกนำมาเคียงคู่กับปาท่องโก๋4ตัว
ผมหยิบช้อนคนกาแฟพลางหยิบปาท่องโก๋ขึ้นมาเข้าปาก
รสอร่อยเหมือนเคย เมื่อมีกาแฟร้อน ๆ หอมหวานตามลงไป
เป็นรสชาติที่ลงตัวจริง ๆ.. แต่มันคงจะดีกว่านี้
ถ้าอีกฝั่งของโต๊ะจะมี .."เธอ" ที่ผมเคยคุ้นเคย
แต่แล้วผมก็แทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง เมื่อเห็นเธอวิ่งเข้ามาในร้าน
เธอหุบร่มลงพลางสลัดน้ำอย่างระมัดระวัง
ผมวางแก้วกาแฟลงอย่างรวดเร็วและคว้าหนังสือพิมพ์ขึ้นมา
ผมไม่อยากพบหน้าเธองั้นเหรอ..?
ผมจงใจหลบเธองั้นเหรอ?
ทว่า..
"นั่งด้วยนะคะ" เสียงของเธอดังขึ้นข้างหน้าผม
ผมลดหนังสือพิมพ์ลง พลางพยักหน้ายิ้มแห้ง ๆ
เธอทรุดตัวลงนั่ง กระเป๋าสะพายถูกวางลงข้างตัว
"พี่สบายดีไหมคะ" เธอเปิดยิ้มกว้าง แววตาสดใสแสนซื่อ
"ครับผม แล้วเราล่ะ เป็นยังไงบ้าง" ผมถามกลับไปทั้งที่ใจอยากรู้มากยิ่งกว่านั้น
" ก็ดีค่ะ ช่วงนี้ลูกค้าไม่มาก ไม่เหนื่อยดี " .. เธอหยุดไปชั่วครู่เมื่อแม่ค้าเดินมาถาม
" พี่ว่างก็แวะไปบ้างสิคะ เผื่ออยากได้ดอกไม้สวยๆให้แฟน"
เธอจบประโยคด้วยรอยยิ้มเหมือนเคย
" เหรอ.. อืม" ผมตอบรับ ประกายตาผิดหวังฉายวาบในดวงตาเธอชั่วครู่
ถ้าผมเดาไม่ผิดนะ.. แต่จะให้ทำยังไง ผมไม่มีอะไรจะพูดต่อแล้ว
ทำได้แค่นี้ แค่รับคำ
"เอ่อ พี่เพิ่งนึกได้ว่ามีธุระด่วน .. พี่ไปก่อนนะจ๊ะ "
ผมรู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศตรงหน้าพิกล
ไม่รู้ว่าทำไม แค่เพียงเจอหน้าเธอ ผมก็ทำตัวไม่ถูก
กาแฟอุ่นจัดถูกกรอกลงปากอย่างรวดเร็ว ผมรีบหยิบเงินมาวางบนโต๊ะ
แล้วรีบออกจากร้าน แวบหนึ่งที่ผมหันกลับไปมองเธอ
เธอหันด้านข้างให้ผม สายตาเหม่อมองไปไกลแสนไกล..
ยังคงคิดถึงอดีตที่เจ็บช้ำอยู่ล่ะสินะ..ผมรำพึงกับตัวเอง
ก้าวที่รอดพ้นจากสายลมเมื่อครู่
เป็นก้าวเดียวกันที่ต้องออกมาพาลพบกับสายฝนในยามนี้
...
ค่ำคืนเดินทางมาถึง ท้องฟ้าที่ปลดปล่อยสายฝนเมื่อเช้า
บัดนี้มีดวงดาวพร่างพราวกระจายเกลื่อนฟ้า
ผมนอนบนเตียงผ้าใบระเบียงห้องนอน เงยมองดาวดวงเล็กดวงน้อยบนฟากฟ้า
แต่ความคิดทบทวนย้อนกลับไปเมื่อ .. 2ปีก่อน
แม้ระยะเวลาของการรู้จักระหว่างเราจะเนิ่นนานมาแล้วก็ตาม
ถ้าให้ลำดับความสัมพันธ์มันคงฟังดูวุ่นวาย
เพราะเธอเป็นเพื่อนของน้องของรุ่นน้องของเพื่อนผมอีกที
เธอเป็นคนน่ารักที่ผมได้เพียงแค่เฝ้ามองห่าง ๆ เพราะเห็นว่าเธอเองก็มีคนพิเศษอยู่
กระทั่ง เราเจอกันโดยบังเอิญเมื่อ2ปีก่อน
แล้วก็คุยกัน ติดต่อกันเรื่อย ๆ ส่วนใหญ่คงจะมีแต่ผมที่โทรหาเธอ
เธอเองก็ไม่ค่อยจะรับสักเท่าไหร่
เสียงเพลงรอสายของเธอก็มักจะเป็นเพลงที่บ่งบอกถึงมิตรภาพระหว่างเพื่อน
เมื่อใดก็ตามที่ผมเริ่มแสดงทีท่าที่อยากเป็นมากกว่านั้น เธอก็จะบึ้งตึง
และย้ำอยู่ตลอดเวลาว่า ..ระหว่างเรา เป็นได้เท่านั้น ขอให้เวลาเป็นตัวตัดสิน
นานวันเข้า ผมเองก็ชักจะเซ็ง ผมก็คนธรรมดา
อยากจะรักใครสักคน อยากจะมีใครสักคนที่มาทำให้หัวใจหายเหงา
ในเมื่อเธอเองก็เย็นชาอยู่อย่างนั้น ผมจึงเริ่มห่าง ๆ เธอออกมา
เริ่มคบ เริ่มคุยกับคนอื่น ๆ ที่มีท่าทีสนใจตัวผมบ้าง
มันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองมีค่า อย่างน้อยก็มากกว่าอยู่กับเธอที่ไม่สนใจผม
คราวนี้เธอเองที่เป็นคนติดต่อมาหาผม
ถามไถ่ว่าผมหายไปไหน มันเหมือนเธอจะกลับมาสนใจผมอย่างนั้นเหรอ..?
ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะมีค่าอีกครั้ง ผมกลับมาติดต่อเธอสม่ำเสมอเหมือนเคย
แต่ความสัมพันธ์ของเราก็อยู่ตรงนั้น.. แค่ตรงคำว่า เพื่อน .. พี่ชาย น้องสาว
แล้ววันหนึ่ง เธอก็มีคำถาม..
" พี่คิดยังไงกับหนูเหรอคะ?" ผมจ้องหน้าเธอ
เห็นแววตาใสซื่อของเธอแล้วยิ่งแปลกใจ
นี่เธอไม่รู้จริงๆเหรอว่าผมคิดยังไงกับเธอ
" ทำไมเหรอ นึกยังไงถึงถามแบบนี้" ผมย้อนถามเธอ
"ก็แค่อยากรู้.."
"งั้นเหรอ เอาเป็นว่า พี่จะคิดยังไงมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเรานี่"
เธอขมวดคิ้วพร้อมกับย่นจมูก
"เอ้า ได้ไง"
"ได้สิ ก็พี่จะคิดยังไง มันก็คือความคิดพี่ มันไม่ได้ไปเปลี่ยนอะไรเรานี่
พี่อาจจะคิดกับเราเหมือนน้องสาว หรือมากกว่านั้น มันก็ความคิดพี่
พี่ไม่ได้คาดหวังว่าเราจะมาชอบพี่สักหน่อย.."
ผมพูดความจริงหรือเปล่า .. ก็จริงส่วนหนึ่ง ไม่จริงบางส่วน
ผมไม่ต้องการทำให้เธออึดอัด
และไม่ต้องการสร้างความหวังลมๆแล้งๆให้กับตัวเองเช่นกัน
แต่ความเหงามันก็ยังคงอยู่กับผม ไม่ได้ห่างไม่ได้หายไปไหน
มีเธอ ก็เหมือนไม่มี โทรหา เธอก็ไม่ค่อยรับ ..วงจรเก่าๆเริ่มกลับมา
ผมเหนื่อยกับการที่ต้องจดจ่อรออะไรที่ยังไงมันก็คงไม่มีทางกลับมา
คราวนี้ เธอไม่บึ้งตึง หากแต่ตอกย้ำความรู้สึกผิดหวังในรักครั้งเก่าๆของตัวเอง
เธอพูด เธอย้ำ อยู่เสมอ.. ว่า เข็ดแล้ว เข็ดกับความรัก
ผมไม่รู้ว่านั่นหมายรวมผมไว้ด้วยหรือเปล่า และเวลาที่เธอเคยบอก
มันจะมีผมรวมอยู่ในนั้นหรือไม่ ถ้าใช่ มันคงดีสินะ
แต่ถ้าไม่ แล้วผมจะรออะไร... รอเพื่อใคร
ผมห่างเหินจากเธออีกครั้ง คราวนี้เธอเองก็เงียบหายไปเช่นกัน
ผมคิดว่าผมก็คงจะมีความสุขดีกับคนที่เค้ารักผม ใส่ใจผม ต้องการผม
แต่ทำไม .. ทุกครั้งที่ผมเห็นใบหน้าของเธอที่ร้านดอกไม้
ทุกเช้าที่ผมตั้งใจเดินผ่านแต่หลบไม่ให้เธอเห็น .. ผมยังคงคิดถึงเธอ
เพียงแต่ไม่ต้องการกลับเข้าไปยืนอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว ..
ผมไม่รู้หรอกว่า ผมรักเธอมั๊ย หรือการกระทำของผมมันเห็นแก่ตัวหรือเปล่า
ถ้าการไม่อดทนรอคอยในสิ่งที่เลือนลาง เป็นการกระทำที่เห็นแก่ตัว
ผมก็อาจจะเป็นคนเห็นแก่ตัวที่ไม่อยากเจ็บปวดหัวใจล่ะมั๊ง
ผมปิดเปลือกตาลงท่ามกลางหมู่ดาว
การมองเห็นความงดงามที่เอื้อมคว้าไม่ได้
เก็บไว้แค่ในความทรงจำ คงไม่เป็นอะไร..ใช่ไหม
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น