ยามเช้าที่อากาศดูอึมครึม ฉันรู้สึกว่าตัวเองคิดไม่ผิดจริงๆ
ที่หยิบร่มติดมือมาด้วย แล้วฉันก็ได้ใช้มันทันก่อนที่ฟ้าจะเทฝนลงมา
ฉันเร่งเท้าเดินเลี้ยวเข้าประตูร้านขายของเช้าที่คุ้นเคย
แม้ว่าในมือจะมีร่ม แต่ฉันก็ไม่อยากให้ตัวเองต้องเปียกฝน..สักนิดก็ไม่ต้องการ
ทันทีที่เท้าก้าวเข้าไปในร้าน แวบหนึ่งของคนคุ้นตาก็ปรากฎขึ้นที่ตรงนั้น
ที่นั่น.. โต๊ะตัวเดิม
ฉันเฉมองร่มในมือพลางสะบัดให้หยดน้ำเมื่อครู่ออกไปจากร่มให้มากที่สุด
ฉันไม่รังเกียจน้ำ.. ฉันไม่รังเกียจฝน .. ก็แค่ไม่ชอบความเปียกชื้นของสายฝน..ไม่ชอบ
แต่สมองส่วนควบบคุมเหตุผลก็ทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมอง
และเดินตรงไปหาเขา ที่ในเวลานี้หยิบหนังสือพิมพ์กลับหัวขึ้นมาอ่าน
จงใจจะหลบฉันงั้นเหรอ ? มุขเก่า ๆ .. คิดว่าจะหลบพ้นหรือยังไง
"นั่งด้วยนะคะ" ฉันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ตั้งใจให้ดูสดใสที่สุด
เขาลดหนังสือพิมพ์กลับหัวลง พลางพยักหน้ายิ้มแห้ง ๆ
ฉันนั่งลง กลั้นหัวเราะไว้ใต้รอยยิ้มของตัวเองแทบไม่ไหว..แต่ก็เอ่ยถามออกไป
"พี่สบายดีไหมคะ" คำถามพื้นๆที่ใคร ๆ เขาก็ถามกัน
"ครับผม แล้วเราล่ะ เป็นยังไงบ้าง"
เขาตอบรับและย้อนถามกลับมา ประกายตาดูแปลกพิกล
เหมือนคนตื่นเต้น ระคนกระอักกระอ่วนใน ..
" ก็ดีค่ะ ช่วงนี้ลูกค้าไม่มาก ไม่เหนื่อยดี "
ก่อนที่ฉันจะพูดอะไรต่อ แม่ค้าก็เดินมาถามเมนูที่จะสั่ง
"กาแฟดำกับขนมปังสังขยาค่ะ" ฉันชอบรสชาติที่ตัดกันของสองอย่างนี้ ..ขม และหวาน
เมื่อหันกลับมา ฉันก็เห็นสายตาเขาที่จ้องมา..
" พี่ว่างก็แวะไปบ้างสิคะ เผื่ออยากได้ดอกไม้สวยๆให้แฟน"
อะไรที่ทำให้ฉันพูดไปอย่างนั้นนะ
ฉันกำลังคาดหวังอะไรหรือเปล่า .. แต่ว่า
" เหรอ.. อืม" เขาตอบแค่นั้น แล้วก็นิ่งไป
เกลียดนัก กับคำตอบรับว่า .. " เหรอ"
ทำไมต้องทำให้ฉันรู้สึกเหมือนประโยคที่ฉันพูดไปมันไม่จริง
ถึงต้องตอบรับเหมือนถามกลับ
แม้ว่าสิ่งที่ฉันพูดไป
มันจะเจือความรู้สึกคาดหวังว่า .. เขาคงปฎิเสธเรื่องแฟน ..บ้าง
แต่ไม่เลย ..สักนิด ..และมันยิ่งหนักกว่านั้น ..
"เอ่อ พี่เพิ่งนึกได้ว่ามีธุระด่วน .. พี่ไปก่อนนะจ๊ะ "
เขาเอ่ยลา ทั้งที่เราเพิ่งเจอหน้ากันไม่ถึงห้านาที
ดูเหมือนเขาไม่อยากจะเจอกับฉันจริงๆ
กาแฟที่ไอยังกรุ่นดูอุ่นจัดก็สามารถดื่มได้รวดเดียว
ฉันเหลือบมองแบงค์ย่อยกับเศษเหรียญบนโต๊ะของเขาก่อนจะเฉมองออกไปนอกร้าน
ในเมื่อเขาไม่อยากจะเจอหน้าฉัน ถ้าเช่นนั้นก็อย่าฝืนต้องเอ่ยลาอะไรกันเลย
ทั้งที่ฝนตก เขายังสามารถเดินออกไปตากฝน
เขาหลบจากที่อุ่นและสบายไปเดินท่ามกลางความชื้นแฉะ
เพราะอะไร.. เพราะอะไร..?
เพราะแค่ไม่อยากจะคุยกับฉันเท่านั้นเอง..เท่านั้นเองสินะ
...
ฉันไม่เข้าใจว่า ทำไมคืนนี้ถึงนอนหลับได้ยากเย็นเหลือเกิน
เพราะเสียงฝนที่ยังคงตกเปาะแปะอยู่ข้างนอก ..
หรือเพราะท่าทีของใครบางคนเมื่อเช้านี้
สำหรับฉัน อดีตเป็นเรื่องที่ผ่านพ้นมาแล้ว
แต่มันสั่งสอนให้ฉันจดจำว่า .. อย่าปล่อยหัวใจให้รักใครไปง่ายๆอีก
เขาเป็นคนที่ก้าวเข้ามา หลังจากที่ฉันเจอะเจอกับอะไรๆมามากมาย
อาจเป็นโชคร้ายของเขา ที่มาเจอเข้ากับภูเขาน้ำแข็งสุดเย็นชาอย่างฉัน
ฉันก็แค่ผู้หญิง ที่ต้องการแค่คนที่รักฉันจริงๆ ..และมันต้องมีเหตุผลมากกว่าแค่
..ชอบนะที่เธอน่ารัก .. คบกันเพราะแค่คลายเหงา..
หรืออะไรที่มันแค่.. เปลือก
ฉันมั่นใจว่าตัวเองไม่ใช่คนที่มีทัศนคติคับแคบในเรื่องความรัก
แต่ความรักควรเริ่มจากการเรียนรู้ซึ่งกันและกันในความสัมพันธ์แบบเพื่อน..ไม่ใช่เหรอ
ชอบนักเหรอ ..กับการตกหลุมรักใครสักคนในวันแรกที่เจอกัน
แต่เวลาผ่านไปไม่นาน ก็พบว่า ต่างคนต่างไปด้วยกันไม่ได้ ..
แล้วใครที่บาดเจ็บ .. ไม่ใช่ตัวเราเองหรอกเหรอ?
น้ำฝนเริ่มสาดเข้ามาตรงช่องหน้าต่าง
ฉันลุกไปปิดหน้าต่าง แต่ก็เปิดม่านไว้
มองลอดกระจกออกไปเห็นแสงไฟของเมืองใหญ่ในสายฝน
เสียงรถราเริ่มซาลง ต่างจากหัวค่ำอย่างเห็นได้ชัด
แต่ความเงียบก็ไม่ทำให้ความรู้สึกฉันสงบลงได้เลย
แค่ความผิดหวังเล็ก ๆ น้อย ๆ กับคนบางคน
ฉันหลับตาแรง ๆ อยากกวาดความรู้สึกทุกอย่างออกไปง่ายๆ
เหมือนยามถอนหายใจเสียจริง
...
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ความสัมพันธ์ของฉันกับเขาคนนั้น
มันไม่ได้เป็นไปมากกว่า เพื่อน พี่ชาย น้องสาว ..หรอกนะ
ในมุมที่เห็นด้วยตา เหมือนว่ามันจะเป็นฉันที่วาดให้มันเป็น
แต่ใครเลยจะรู้ว่า ..อะไรที่สั่นไหวความรู้สึกมั่นคงในตัวเขาได้
และอะไรที่ทำให้ฉันเกิดความไม่มั่นใจขึ้นมามากมาย
นั่นเพราะฉันคาดหวัง ..คาดหวังถึง .. "รักแท้"
ซึ่งฉันไม่แน่ใจว่า มันมีอยู่ในตัวเธอ
เพราะทุกครั้งที่ฉันมองไป ..ฉันพบเพียงความเหงา
และมันก็ยิ่งแจ่มชัด เมื่อครั้งหนึ่งฉันเอ่ยปากถาม
" พี่คิดยังไงกับหนูเหรอคะ?" เขาจ้องหน้าฉัน
ราวกับว่าเป็นคำถามที่แปลกประหลาดนักหนา
" ทำไมเหรอ นึกยังไงถึงถามแบบนี้" เขาตอบ
"ก็แค่อยากรู้.."
"งั้นเหรอ เอาเป็นว่า พี่จะคิดยังไงมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเรานี่"
พูดตลก ไม่เกี่ยวกับฉันได้ยังไง ก็นี่ตัวของฉันนะ
"เอ้า ได้ไง"
"ได้สิ ก็พี่จะคิดยังไง มันก็คือความคิดพี่ มันไม่ได้ไปเปลี่ยนอะไรเรานี่
พี่อาจจะคิดกับเราเหมือนน้องสาว หรือมากกว่านั้น มันก็ความคิดพี่
พี่ไม่ได้คาดหวังว่าเราจะมาชอบพี่สักหน่อย.." น้ำเสียงเขาจริงจัง
เหมือนตั้งใจจะยืนยัน ว่า ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เราก็จะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันตลอดไป
ฉันเหยียดยิ้มกับความทรงจำเก่าๆที่ย้อนคืนมาในชั่วขณะ
ถ้าเพื่อนที่ดีต่อกันจะยังคงทำตามคำพูดจริงๆ
เมื่อเช้านี้เขาคงจะไม่แสดงพฤติกรรมอย่างนั้น ..
มันก็เหมือนหลายครั้งที่ผ่านมานั่นล่ะ
จะผิดไหม ที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะไม่ยอมรักผู้ชายสักคนในเวลาอันรวดเร็ว
จะผิดไหม ที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะมีเงื่อนไขว่า ใจ ต้องแลกกับใจ
จะผิดไหม ที่ผู้หญิงคนหนึ่ง หวังจะพบรักแท้ ไม่ใช่แค่ความเหงา..
ก็แค่นั้นเอง.. แค่นั้นเอง..
เมื่อสายฝนหยุดลง เปลือกตาของฉันก็ได้ปิดลง.. สักที
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น