วันจันทร์ที่ 9 มีนาคม พ.ศ. 2552

อกหักปากแข็ง




อกหักปากแข็ง



 



กรุกกริก..กรุกกริก.. เสียงคนแก้วกาแฟดังเช่นนี้ทุกเช้า
เสียงที่ฉันได้ยินจนชินหู ..


ตามด้วยเสียงรินนมใส่ลงไปในแก้วกาแฟ
แล้วจึงตบท้ายด้วย.. เสียง กรุกกริก..กรุกกริก เป็นระยะ ๆ ..
ตามแต่เจ้าของจะชื่นชอบการคนชงกาแฟมากเท่าใด


กลิ่นหอมของกาแฟในหม้อ ไม่เชิญชวนให้ฉันหลงใหลอีกต่อไปแล้ว
เพราะ ความชาชิน ของการอยู่ร่วมกันมานาน กว่า 20 ปี 
ในบทบาทของ แม่ค้าขายกาแฟ ปาท่องโก๋


แน่นอน กับระยะเวลาที่ผ่านฝน ผ่านหนาว มานานขนาดนี้
ฉันได้พบพานกับลูกค้ามากหน้าหลายตา


เช้านี้ก็อาจเหมือนทุกวัน ที่ต้องมีลูกค้ามานั่งลิ้มชิมรสกาแฟ กับ ปาท่องโก๋ 
ถ้าไม่เพราะ.. มุมโต๊ะ ติดกับประตูร้าน จะมีลูกค้าสาวคนหนึ่ง นั่งอยู่ประจำ


เธอคนนั้นชื่ออะไร ..ฉันก็ไม่รู้ เพราะไม่เคยถาม
แต่เห็นว่า เธอเคยมานั่งดื่มกาแฟพร้อมกับชายหนุ่มอีกคน อยู่บ่อย ๆ


เพิ่งจะสังเกตเห็นนี่ล่ะ.. ว่า กว่าอาทิตย์แล้วที่เธอมานั่งจิบกาแฟอยู่คนเดียว
เรียกให้ถูก... นั่งคนให้กาแฟมันเย็นชืด เสียมากกว่า ..
ปาท่องโก๋ ในจาน ก็ไม่ได้ถูกหยิบจับมาฉีกจิ้มนมข้นหวาน
เหมือนครั้งที่เคยนั่งกับคนรัก



...


" 20 บาทจ้ะ " ฉันบอกพลางเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนที่เอว


".." เธอไม่พูดตอบอะไร เพียงแต่หยิบแบ๊งค์ยี่สิบออกจากกระเป๋าใส่เศษสตางค์
แล้วส่งให้ฉัน พลางลุกเดินจากไป.. ..
ทิ้งไว้เพียง กาแฟเย็นชืด ที่พร่องไปไม่ถึงครึ่งแก้ว


ฉันยืนมองเธอเดินจากไป..
แผ่นหลังไหว ๆที่สะท้อนในเงาแดด เดินห่างไป..และหายไปหลังมุมถนน



....


เช้าวันรุ่งขึ้น เธอก็มาที่ร้านอีก .. นั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม..โต๊ะตัวเดิม
และสั่งกาแฟ กับ ปาท่องโป๋ ชุดเล็ก ..ชุดเดิม
แต่... คราวนี้ เธอไม่ได้มาคนเดียว มีเพื่อนผู้หญิงอีกคนหนึ่งมานั่งด้วย
เสียงพูดคุย และหัวเราะ ดูไม่เหมือน เธอคนเดียวกันกับเมื่อวาน


" ตัวเองนี่เก่งเนอะ .. เข้มแข็งเร็วดีจังเลย เป็นเค้านะ คงจะแย่ไปนานเลยอ่ะ "


" ก็ไม่มีอะไรมากนี่ .. คนมันจะถึงคราวเลิก ..
ก็ต้องเลิก จะไปเสียใจทำไมมากมาย "
เธอทิ้งท้ายประโยคด้วยเสียงหัวเราะระรื่น..


" จริงเหรอ.. อืม.. เก่ง ๆ " เพื่อนสาวตอบยิ้ม ๆ ..



ยี่สิบนาทีต่อมา.. ผู้หญิงสองคน ..ก็เดินจากไป


ฉันเดินไปเก็บแก้วที่โต๊ะ..
วันนี้ กาแฟหมดทั้ง 2 แก้ว ส่วนขนมก็ไม่เหลือเช่นกัน


...



ฉันยิ้มกับตัวเอง.. และ แอบคิดว่า
ประโยคที่เธอบอกกับเพื่อน คงจะเป็นจริงบ้าง..
อย่างน้อยก็สัก ครึ่งหนึ่ง .. แค่ครึ่งเดียว.. ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ดีแล้ว...



ฉันอาจจะยิ้มไปเช่นนั้นหลายวัน..และตลอดไป


ถ้าไม่เพราะ... เช้าวันต่อมา .. ฉันจะพบว่า



เงิน ยี่สิบบาท ถูกวางไว้บนโต๊ะ เคียงข้างกับ
แก้วกาแฟเย็นชืดที่หายไปเพียงครึ่งแก้ว
ส่วนปาท่องโก๋.. ก็ถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอยู่ในจาน.. 
มันดูเหมือนเพิ่งรองรับอารมณ์ของใครบางคนเมื่อครู่นี้เอง..







0 ความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น