จูบสุดท้าย

เช้านี้อากาศหนาวมากกว่าทุกวัน
ฉันวางแก้วชาร้อนลงข้างคอมพิวเตอร์
โน๊ตบุ๊คคู่ใจ ..
อีก 3 วันฉันก็ต้องส่งต้นฉบับให้กับ บก.แล้วสินะ..ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกเครียด

ในขณะที่สองมือจด ๆจ่อ ๆ กับการวาดนิ้วลงบนแป้นคีย์บอร์ด..
เสียงเรียกเข้าของ"คนพิเศษ"
ก็ดังขึ้น ..เสียงอันเป็นเอกลักษณ์ที่ฉันตั้งไว้เฉพาะเขาคนเดียวเท่านั้น

" คะ.."

" สวัสดีจ้า.. ทำอะไรอยู่เอ่ย"

" คิดงานอยู่ค่ะ ..แล้วคุณล่ะ ..ตื่นเช้าจังเลย"

" อ๋อ.. ก็ผมคิดถึงคุณไง หลับฝันถึงตลอดคืน..เลยรีบตื่น อยากจะเจออ่ะ..ได้รึเปล่า"

" ก็คุณนัดไว้แล้วไงคะ เที่ยงนี้ ที่ร้านเดิม.. "

" ครับผม.. ผมอยากรู้น่ะ ว่าแพรจะจำได้หรือเปล่า ..
กลัวว่าแพรจะคิดเรื่องงานจนลืมผมไปซะแล้ว.."

ฉันสะดุดในคำพูดของเขาเล็กน้อย..ลืมเหรอ ..
ฉันจะลืมคุณได้ยังไงในเมื่อคุณคือหัวใจของฉัน

" แหม.. แพรแยกออกค่ะ เรื่องงาน เรื่องคุณ ..แต่ตอนนี้ขอแพรทำงานก่อนนะคะ
แล้วเจอกันตอนเที่ยงนะคะ"

" จ้ะ..คิดถึงคุณนะ..จุ๊บ"

เขากดวางสายไปแล้ว..แต่ดวงตาของฉันกลับเหม่อมองจับจ้อง
อยู่ที่มือถือในมือ...ไม่รู้สิ..เหมือนมีบางสิ่ง
แวบเข้ามาในความคิด..ว่า..อะไร ๆ จะไม่เหมือนเดิม

...........

ร้านกาแฟร้านเดิมที่เราพบกันครั้งแรกเกือบ 2 ปีมาแล้ว..
บรรยากาศยังคงร่มรื่นเหมือนเคย
ฉันเดินไปยังโต๊ะประจำ

" รับอะไรดีคะ.."

" น้ำมะเขือเทศค่ะ.."

ไม่นานนัก น้ำมะเขือเทศสีชมพูอ่อนในแก้วใสทรงสูงก็ถูกนำมาวางต่อหน้าฉัน ..ฉันดื่มน้ำผลไม้
ในขณะที่เฝ้ามองเวลา.. เขาไม่เหมือนเดิมจริง ๆ...เขาไม่เคยมาช้า ปกติจะมาก่อนฉันเสียอีก..

แต่ในนาทีนั้นเอง.. มือหนาของใครคนหนึ่งก็แตะที่บ่าของฉันจากด้านหลัง
แต่ก่อนที่ฉันจะหันไป 
เขาก็ก้มลงกระซิบที่ข้างหู..

"รอนานมั๊ยจ๊ะ.."

" ไม่ค่ะ..รถติดเหรอคะ"

" จ้ะ รถติดมากเลย.. อื้ม..สั่งอาหารเลยดีกว่า..
แล้ว พอทานเสร็จ ผมจะพาคุณไปที่ที่หนึ่ง"เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

" ที่ไหนคะ?"

" เอาเป็นว่า ไปถึงคุณก็จะรู้เอง ..แต่รับรองได้ว่า คุณต้องชอบมาก ๆ"

.............

2 ชั่วโมงต่อมา ฉันยืนอยู่เบื้องหน้าทุ่งกว้าง..
ด้านขวามือเป็นกระท่อมไม้2 ชั้น ดูน่ารักราวกับหลุดออกมาจาก
การ์ตูนเทพนิยาย หน้ากระท่อมเต็มไปด้วยดอกไม้หลากสีสัน
ต่อเนื่องไปจนถึงทุ่งดอกหญ้าที่ไต่ไล่ไปตามเนินเขาเตี้ยๆ
มองไปบนเนินเขา มีต้นไม้ใหญ่อยู่ 1ต้น แขวนชิงช้าเอาไว้..

ฉันหัวเราะกับตัวเอง..พลางเอ่ยถามเขาโดยไม่ได้หันไปมอง

" สวยจังเลย...ของใครคะ.."

เขาเดินเข้ามาใกล้ สองมือหนาโอบกอดฉันจากด้านหลัง ..
จมูกซุกซนของเขาเคล้าคลึงเส้นผมฉันเบา ๆ
ก่อนจะไล้เลื้อยมาตามใบหู..
ฉันเบี่ยงตัวหลบเขา ด้วยรู้สึกว่า ผิวเนื้อสั่นเทาจนเกินจะควบคุม 
แต่วงแขนของเขาก็ช่างแข็งแรงเหลือเกิน.. 
ฉันปิดเปลือกตาลง เมื่อสัมผัสถึงริมฝีปากอุ่น ๆ ตรงต้นคอ..
ในเวลานั้น เขาก็กระซิบคำตอบ

" ของเพื่อนพ่อผมน่ะ เขาอยากจะขายนานแล้ว "

" แล้วคุณจะซื้อเหรอ "

" อืม.. พ่อจะซื้อให้ผมเป็นของขวัญแต่งงาน" เขาหมุนไหล่ฉันให้หันมาหา..
รอยยิ้มเฝื่อน ๆปรากฏบนใบหน้านั้น

" แต่งงาน.." ฉันไม่รู้ตัวว่าเสียงสั่นเครือตั้งแต่เมื่อไหร่..

" ครับ .."

" แพรไม่รู้จะพูดอะไรเลยค่ะ.."

" ก็ไม่ต้องพูดสิจ๊ะ.."

"แต่ว่า...."

แต่ฉันก็ไม่สามารถเอ่ยคำใดได้อีก..เมื่อริมฝีปากของเขาประกบลงมา..
เราอ้อยอิ่งอยู่กับกันและกันนานเท่าไหร่
ฉันก็ไม่รู้.. แต่ในที่สุด เมื่อเขาเป็นฝ่ายผละออกไป..
สิ่งที่ฉันเห็นครั้งแรกเมื่อลืมตาจากห้วงเสน่ห์หาคือ
..น้ำตาของเขามันไหลออกจากนัยน์ตาสีเข้มคู่นั้น..

" ผมขอโทษ.."

" เรื่องอะไรคะ.. เกิดอะไรขึ้น.." หัวใจฉันสั่นไหวเพราะไม่กล้าคิดถึงคำตอบของเขา..

" ผมจะต้องแต่งงานเดือนหน้านี้แล้ว..กับผู้หญิงที่พ่อเลือก.." เขาหลบตาฉัน เมื่อพูดจบ..

" อย่างนั้นหรือคะ.."

" ใช่.. ผมขอโทษนะ ผมเฝ้าคิดมาตลอดว่าจะบอกกับคุณยังไงดี.."

" ก็ไม่เป็นไรนี่คะ.. คุณก็บอกแล้วนี่ไง.."

" แต่ผมไม่อยากทำร้ายคุณ" เขาพูดพลางยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลลงข้างแก้มของฉัน
..สัมผัสของเขายังคงอ่อนโยน..แต่..มันถึงเวลาจบแล้ว

" ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แพรก็คิดมาเสมอว่า ต้องมีวันนี้ "

" แต่ผมรักคุณนะแพร ..ผมรักคุณจริง ๆ แต่ว่า..ผมก็ไม่กล้าขัดพ่อ..ผมห่วงสุขภาพท่าน"

" ค่ะ แพรเข้าใจ ..เวลาของเราหมดแล้วใช่มั๊ยคะ.."

"...." เขาไม่ตอบอะไร

" เมื่อกี้ คงเป็นจูบสุดท้ายระหว่างเราสินะคะ.."

" ผมขอโทษนะแพร.. ไม่อยากเสียคุณไปเลย..ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้เลย.."

" กลับกันเถอะค่ะ.. แพรอยากกลับบ้านแล้ว.."

............

เกือบ 2 เดือนแล้ว ที่ฉันกับเขาไม่ติดต่อกันอีกเลย..
ความรู้สึกในหัวใจมีเพียงความเหน็บชา
และไม่ปรารถนาจะพบหน้าใคร..หากไม่จำเป็น

หนังสือพิมพ์ฉบับเช้าถูกวางอยู่บนโต๊ะ ฉันเปิดอ่านไปเรื่อย..จนกระทั่งถึงหน้า "บันเทิง"
คอลัมภ์ซุบซิบดารา.. เขียนถึง..เขาและภรรยาสาว
ลูกสาวเจ้าของบริษัทค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ของวงการ
กำลังอยู่ในช่วงหวานชื่นตามประสา คู่แต่งงานหมาด ๆ.. ฉันปิดหนังสือพิมพ์ลงทันที

เมื่อกลับมาอยู่กับความเงียบอีกครั้ง เสียงหนึ่งจากส่วนลึกของหัวใจก็กระซิบแผ่วเบา
..ลืมเขาเสียเถิด..ในเมื่อแรกเริ่มการคบหาที่เป็นความลับ
ระหว่างเราและเขา ก็ยังคงเป็นความลับอยู่เช่นนั้น
จนถึงวันที่มันจบลง..
พระเอกละครที่มีชื่อเสียงกับนักเขียนนิยายที่ไม่มีใครรู้จัก..
มันไม่มีวันเป็นไปได้ตั้งแต่แรกแล้ว
แล้วจะสนใจเหตุผลของการจบลงระหว่างเราไปทำไม..

คงเหลือเพียงสิ่งเดียวในความทรงจำของฉัน..
จูบสุดท้ายที่เนิ่นนานและจะอยู่ในความทรงจำของฉันตลอดไป..