ฐานะเพื่อนเก่า

"ฉันเข้าใจดี.. ที่ผ่านมา เธอไม่เคยรักฉันเลย สำหรับเธอแล้ว.. ฉันเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่ง.. คนที่เธอไว้ใจ.. แต่ไม่ใช่คนที่เธอจะรักได้.." น้ำเสียงของหญิงสาวผมยาว แผ่วเบาลง..ราวลอยไปกับสายลมบนสะพานข้ามแม่น้ำสายกว้างของกรุงเทพฯ


ข้าง ๆ กับเธอ คือ ชายหนุ่ม ร่างสูงเขาหันเข้าหาขอบสะพานเฉกเช่นเดียวกันกับเธอหากแต่ว่า .. สายตาที่มองต่ำลงไปยังผืนน้ำ.. และ เหม่อลอยไปกับฟองคลื่นที่กระเซ็นซัดตามแรงของเครื่องยนต์เรือเร็วข้ามฟากไม่นานนัก.. ริมฝีปากที่แห้งผากของเขาก็เอื้อนเอ่ย..

"ขอโทษนะ.. "

เขาไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามาสบตาหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างกันเลยแม้แต่น้อย..เขาทำได้แค่.. รอ.. รอ ..ประโยคต่อไปจากเธอ

" ไปล่ะนะ. .." เธอเอ่ยคำลา ก่อนที่น้ำตาจะรินไหล..เธอหันหลังและเดินจากเขามา.. ในนาทีที่น้ำใส ๆ ไหลรินจากดวงตา

เธอไม่กล้าที่เช็ดน้ำตาตัวเอง ด้วยกลัวว่า เขาจะรู้ว่า เธอร้องไห้..
...นับจากวันนั้น.. วันที่ฉันต้องเสียน้ำตา ให้กับคนที่ฉันเฝ้าคิดมาตลอดว่า"เรารักกัน" .. แต่ความจริง มันคือ ไมตรีจิต จากเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้นเป็นเวลา.. 4 ปีแล้ว ที่ฉันเลิกคิดถึงเขา..ความจริงก็คือ ฉันเลิกคิดถึงเขาได้ เมื่อ ปีก่อน..มันงี่เง่านะ.. ที่มาจมกับความรู้สึกเสียใจ.. ผิดหวัง.. เจ็บปวดกับการกระทำ อยู่นานสองนาน

ฉันไม่คิดว่า ฉันลืมเรื่องราวเหล่านั้นไปจากใจจริง ๆหรอกแต่ระยะเวลา.. และร้านดอกไม้ร้านใหม่ ที่ทำให้ฉันไม่สนใจเรื่องเก่า ๆ อีกต่อไปแต่วันนี้.. ในขณะที่ฉันกำลังสาละวนกับการจัดช่อดอกกุหลาบสีขาว ให้กับลูกค้าหนุ่มที่กำลังจะเอาไปให้เป็นของขวัญกับแฟนสาวของเขา.. ในงานรับปริญญาฉันกลับได้ยินเสียงของใครบางคน.. เมื่อประตูร้านถูกเปิด.. และเขาก้าวเข้ามา"สวัสดี .. " เขาทักและเรียกชื่อฉัน.. แต่ฉันกลับมองหน้าเขาอย่าง ..รู้สึกอึดอัดใจ..ราวกับว่า ฉันไม่อยากจะเห็นหน้าเขาอีกแล้ว.. และอยากจะให้คนที่ยืนตรงหน้าฉันเป็นใครก็ได้.. ใครก็ได้.. ที่ไม่ใช่เขา..
แต่ฟ้าไม่ทำตามคำขอของฉันเลยหรือ สวรรค์จะลงโทษฉันทำให้ฉันต้องต้อนรับเขา.. เชิญเขานั่งรอส่วนภายในใจลึก ๆ ของฉัน... กลับรอคอยให้เวลานี้จบลงให้เร็วที่สุด


...


นานเท่าไหร่แล้วนะ.. ที่ผมไม่ได้ติดต่อกับ..เธอหลังจากวันนั้น.. บนสะพานปิ่นเกล้า.. เธอเดินหันหลังและจากผมไป..ผมไม่รู้สึกเสียใจอะไรหรอก.. ที่รู้สึกนิด ๆ ก็คือ.. เธอจะเสียใจมากไหมและจะโทษว่าเป็นความผิด.. ของผู้ชายเจ้าชู้อย่างผมหรือเปล่า..แต่ก็คงจะไม่น่าหรอกนะ.. ก็เธอบอกเองว่า "เข้าใจ"
วันนั้น ผมมีคนพิเศษที่ผมมั่นใจแล้วจึงได้กล้าเอ่ยปากบอกกับเธอ..ซึ่งคือเพื่อนสนิท ไป..มันก็เท่านั้นแต่..วันนี้.. ผม กับ คนพิเศษที่ว่า.. กลายเป็นอดีตไปเสียแล้วผมควรจะคิดถึง.. อดีตคนพิเศษใช่ไหม.. สิ่งที่ถูกต้อง ควรจะเป็นอย่างนั้นถ้าไม่เพราะ.. เมื่อเช้า ผมเดินผ่าน ร้านดอกไม้แห่งหนึ่ง ๆใกล้ กับ มหาลัยฯ ที่น้องสาวผมต้องรับปริญญาในขณะที่สายตามองหา ดอกไม้สวย ๆ สักช่อ หวังจะซื้อไปฝากน้องสาวผมก็มองเห็นใครบางคน.. ใบหน้าที่คุ้นเคย กำลังจัดช่อดอกไม้อยู่ในร้าน..
และ ในนาทีต่อมา ผมก็เข้าไปนั่งอยู่ในร้าน...โดยมี.. "เธอ" เพื่อนสนิทของผม..เธอ คนที่เดินจากผมไปในวันนั้น ส่งแก้วน้ำเย็นให้..พร้อมกับสีหน้า.. ที่ผมรู้ดีว่า..

.. มันสายไปแล้ว...