เธอชื่อ..เพลง

เธอชื่อเพลง

รินลดา เป็นเด็กสาวหน้าตาน่ารัก เธอเติบโตในครอบครัวที่อบอุ่น 
พ่อและแม่รักและดูแลเธออย่างดี 
ตั้งแต่เล็กจนโต พ่อค่อนข้างหวง รินลดา มาก 
เด็กสาวจึงไม่เคยคบเพื่อนชายแบบคนรักเลยสักคนเดียว 
และแม้มีชายใดก้าวเข้ามาใกล้รัศมีของเธอเพียงนิด
ก็มีอันต้องขยาดความดุของพ่อของเธอไปเสียทุกคน

จนกระทั่ง วันหนึ่ง รินลดาเริ่มเข้าเรียนมหาวิทยาลัย 
เธอต้องเดินทางมาเรียนในเมืองหลวง ต้องจากบ้านที่เธอ 
รักมา และพักในหอพักแห่งหนึ่ง ที่พ่อของเธอได้มาช่วยหาด้วย 
และดูแล้วว่า หอพักแห่งนี้ ค่อนข้างปลอดภัย 
และน่าอยู่ เด็กสาวสะพายกระเป๋าเป้สีดำ อีก 2 มือหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ 
มันไม่ได้ใหญ่เพราะเสื้อผ้าอย่าง 
เดียว แต่บรรจุของใช้หลากหลายที่แม่ได้จัดเตรียมมาให้เธอ 
ส่วนผู้เป็นพ่อ กำลังขนอุปกรณ์คอมพ์พิวเตอร์ 
และโต๊ะทำงานขึ้นไปบนห้องของเธอ

" เฮ้อ..ในที่สุดก็โอเคซักที " เด็กสาววางกระเป๋าใหญ่ลงข้างเตียงนอนโลหะสีขาว 
เธอกระวีกระวาดไปช่วยพ่อ 
ขนอุปกรณ์คอมพ์พิวเตอร์ที่เหลือ เมื่อขนจนเสร็จ
พ่อก็เอ่ยปากลาและอวยพรเธอ

" พ่อต้องรีบกลับนะลูก รินอยู่ที่นี่ก็ตั้งใจเรียนนะ มีอะไรก็โทรหาพ่อกับแม่นะลูกนะ " 
ผู้เป็นบิดาลูบหัวบุตร 
สาวอย่างปราณีและรักใคร่ รินลดาน้ำตาเอ่อ 
เธอไม่เคยจากพ่อแม่ไกลอย่างนี้มาก่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียว 

" ค่ะพ่อ รินจะตั้งใจเรียนค่ะ " เด็กสาวยกมือไหว้ลาบิดาก่อนจะเดินลงไปส่งที่ด้านล่าง 
เด็กสาวทำได้เพียง ยืนมอง รถกระบะสีน้ำเงินเข้มของพ่อ เคลื่อนตัวออกไปไกล..ไกลจนลับขอบตึก

.....

เธอหันกลับมาและเดิน ขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว และลงมือจัดข้าวของ
ที่ยังคงไม่เป็นที่เป็นทางอยู่ให้เรียบร้อย 

เด็กสาวมองเฟอร์นิเจอร์หลายชิ้นที่ทางหอพักมีไว้ให้ คือ
เตียงนอนโลหะสีขาว มีที่นอนและชุดเครื่องนอนพร้อม 
แต่เธอก็ยังเอาผ้าปูและเครื่องนอนของตัวเองมาใช้ 
และเก็บผ้าปูและชุดเครื่องนอนนั้นคืนให้เจ้าของหอไป 
โต๊ะเครื่องแป้งเล็กๆ กับตู้เสื้อผ้า และราวผ้า ห้องพักแห่งนี้ค่อนข้างดีตรงที่ 
ดูเหมือนเพิ่งผ่านการทำนุบำรุง 
มา กลิ่นสีที่ทาไว้ ยังคงเหลือจางๆ เด็กสาวเก็บของเข้าที่แล้ว 
จึงนำเสปรย์ดับอากาศมาฉีด เธอเปิดพัดลม 
ดูดอากาศที่ติดไว้เหนือประตูทางออกไประเบียง รินลดา
หยิบผ้าปูสีชมพูที่มีลวดลายใบไอวี่สีเขียวอ่อน 
กับปลอกหมอนเข้าชุดขึ้นมา และเริ่มปู 
เธอสังเกตุเห็นร่องรอยการทำความสะอาดบนที่นอน ตรงส่วนนั้น 
ดูจะซีดจางกว่าส่วนอื่นๆ 
เอ..อะไรกันเนี่ย ...หรือคนเช่าคนก่อนทำประจำเดือนเปื้อน..คงงั้นมั๊ง เด็กสาวรำพึง 
กับตัวเอง แต่ก็มิได้ใส่ใจอะไรต่ออีก หากแต่รีบปูผ้าปูและใส่ปลอกหมอนให้เสร็จ 

ก่อนจะรู้ตัวอีกที ก็ปาเข้าไปเกือบ 1 ทุ่มแล้ว เพราะเสียงท้องร้องจ๊อกๆ 
จึงทำให้รินลดารู้ว่า เธอเกือบพลาดมื้อ 
เย็นไปแล้ว เด็กสาวหยิบกระเป๋า มือถือ และกุญแจห้อง


ก่อนจะออกจากห้อง เธอเดินออกจากหอก็มองเห็น 
ตลาดอยู่ไม่ไกล แสงไฟยามค่ำคืน ทำให้บรรยากาศไม่น่ากลัวมากนัก

เด็กสาวเดินไปที่ร้านผัดไทย 
พ่อค้ากำลังผัดเส้นในกระทะ รินลดาได้กลิ่นอาหารแล้วก็ให้ยิ่งหิว เธอสั่ง ผัดไทย 1 ห่อ 
เพื่อนำกลับไปทานที่พัก 
ก่อนจะกลับ เธอได้ขนมสังขยามาอีก 4 ชิ้น เด็กสาวหิ้วถุงเสบียงขึ้นห้องพักไป 
เธอไม่อยากทานที่ร้านเพราะ 
กำลังรู้สึกเห่อห้องใหม่ของตัวเอง เธอแกะห่อผัดไทยทานอย่างเอร็ดอร่อย 
ผัดไทยร้านนี้รสชาติไม่เลวทีเดียว 
ก่อนจะปิดท้ายด้วย สังขยา น่าแปลกที่เธอสามารถทานได้ทีเดียว 4 ชิ้น 
ทั้งๆที่ปกติ รินลดาจะทานอาหาร ไม่มาก โดยเฉพาะมื้อเย็นด้วยแล้ว

.....

เด็กสาวบิดตัวอย่างขี้เกียจเมื่อจัดการอาหารบนโต๊ะจนหมด
เธอลุกขึ้นเอาจานชามไปล้างที่อ่างล้างหน้าที่ระเบียง 
และกลับเข้ามาเปิดคอมพ์พิวเตอร์ เธอเปิดเพลงเบาๆ
และหันไปจัดเตรียมเสื้อผ้าสำหรับใส่ไปปฐมนิเทศน์ 
พรุ่งนี้เช้า แม่รีดเสื้อมาให้แล้ว แต่ก็คงต้องเอามารีดใหม่ แค่ทับๆ คงพอ 
เด็กสาวจัดแจงรีดผ้าอย่างรวดเร็ว 

เมื่อรีดผ้าเสร็จ รินลดาพับโต๊ะรีดผ้าและเดินไปนั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเธอ
เธอนั่ง เหม่อมองสกรีนเซิฟเวอร์ที่ค่อยๆเปลี่ยนรูปหน้าจอไปเรื่อยๆ..

และแล้ว เด็กสาวรู้สึกเหมือนรูปภาพหนึ่งที่ผ่านวูบ 
ไปนั้น ไม่เคยเห็น เธอแปลกใจมาก จึงขยับเมาส์เพื่อให้สกรีนเซิฟเวอร์หยุดทำงาน ภาพนั้นที่ผ่านไป 
เหมือนภาพหญิงสาวคนหนึ่ง เธอเห็นหน้าได้ไม่ชัดเจนนัก 
แต่ไม่ใช่ภาพของเธอหรือเพื่อนแน่นอน เพราะ ในคอมพ์มีเพียงรูปของเธอและเพื่อน 
ซึ่งตัดผมบ๊อบสั้นๆ แต่หญิงสาวคนนั้นมีผมยาว 

รินลดาขนลุกซู่ เธอรู้สึกเสียวที่หลัง แต่ก็ควบคุมตัวเองด้วยการบอกกับตัวเองว่า
ไม่มีอะไรหรอก รินเอ้ย หล่อนตาฝาดไปน่ะ เข้าใจไม๊

และเธอก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว เพื่อไปอาบน้ำ 
เด็กสาวเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป ไฟห้องน้ำค่อนข้างสลัว 
ดังนั้น เด็กสาวจึงเปิดประตูห้องน้ำทิ้งไว้ เพื่อให้แสง 
จากไฟของห้องส่องเข้ามาในห้องน้ำด้วย 


เธอเริ่มด้วยการสระผม และอาบน้ำ จนเสร็จ เด็กสาวนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ 
และเอาผ้าขนหนูผืนเล็กโพกศรีษะไว้ 
เธอเดินมาที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อยืดสบายๆ กับกางเกงชาวเล สีฟ้าอ่อนมาสวมใส่

เธอเดินไปนั่งที่หน้าคอมพิวเตอร์ 
เหมือนเคย และเริ่มเช็ดศรีษะ ความคิดล่องลอยไปถึง
ใครคนหนึ่งที่เธอรู้จัก ผ่านสื่อที่เรียกว่า อินเตอร์เนต 
เขาหน้าตาเป็นอย่างไรนั้น เธอไม่แน่ใจ เพราะรูปที่เขาให้เธอดู 
ก็ไม่อาจทำให้เธอมั่นใจได้ว่า ใช่เขาหรือเปล่า 
อีกทั้ง ตัวเธอเองก็ยังเอารูปเพื่อนอีกคนหลอกเขาซะนี่ 

เด็กสาว นั่งหัวเราะกับการกระทำของตัวเอง บัดนี้ เธอเข้ามาอยู่ในเมืองหลวง 
ไม่ไกลกับเขาเหมือนเคยอีกแล้ว 
แต่เขาไม่รู้ตัวเลยแม้แต่นิด เพราะเธอยังคงบอกว่าเธออยู่ที่บ้านต่างจังหวัดอยู่

ในขณะที่เธอกำลังคิดอยู่เพลินๆ นั้นเอง..เด็กสาวก็ต้องตกใจจนสุดตัว 
เมื่อภาพหญิงสาวผมยาวปรากฏขึ้นอีกครั้งที่หน้าจอ คราวนี้ รินลดา นั่ง 
จ้องภาพนั้นอย่างตั้งใจ เป็นภาพหญิงสาวผมยาวที่หันหลังยิ้มให้กล้อง
แต่เป็นยิ้มที่เศร้าหมองเหลือเกิน ผมสลวยที่ปลิวเพราะแรงลม ดูเป็นธรรมชาติดี 
แต่นั่นทำให้รินลดา งง เอามากๆ เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาจนจับใจ

เด็กสาวรีบขยับเมาส์ทันใด และเริ่มหารูปภาพนั้น ในทุกไฟล์ 
แต่ก็ไม่มี รินลดา ปิดคอมพ์พิวเตอร์ทันที เธอเช็ด 
ผมจนเกือบแห้งแล้ว แต่เด็กสาวรอจนผมแห้งสนิทไม่ไหว 
ความกลัวบุกเข้ามาทุกรูขุมขนของเธอ หญิงสาว แสนสวยคนนั้น เป็นใครกัน
และทำไมต้องเป็นเธอที่เห็นรูปภาพนั้นด้วย 

รินลดา มุดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม เธอกลัวเกินจะปิดไฟ 
แต่ก็รีบนอนและยกผ้าห่มขึ้นคลุมโปง บทสวดกี่ศาสนา 
เธอก็นำมาสวดจนหมด และแล้ว เด็กสาวก็ผล็อยหลับไปในที่สุด

....


รินลดา สะดุ้งขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงใครคนหนึ่งร้องไห้ 
เธอไม่กล้าเปิดผ้าห่มขึ้นมาดู เธอรู้สึกเหมือนว่า 
เสียงร้องไห้นั้น ดังอยู่ไม่ไกลจากหูเธอเท่าไหร่เลย 
แต่เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่ฟังดูเป็นมิตรที่ทำให้เธอเปิด ผ้าห่มออกดู

" หนาวหรือคะ อากาศไม่หนาวเท่าไหร่เลยนะ " หญิงสาวคนนั้นเข้ามายืนในห้องเธอได้อย่างไร 
รินลดาขมวดคิ้ว และผลุดลุกขึ้น แต่ก่อนที่เธอจะเอ่ยถามนั้น 
หญิงสาวในชุดเสื้อยืดสีเขียวอ่อน กับกางเกงส์ขาสั้นสีขาว ก็ตอบ 
กลับมาว่า " ขอโทษด้วยนะคะ ที่เข้ามาอย่างนี้ ห้องเธอไม่ได้ล๊อคน่ะ 
อีกอย่าง เราเห็น กุญแจเธอเสียบคาประตู อยู่ที่ด้านนอกด้วย 
ลองเคาะหลายทีแต่ไม่มีเสียง ก็เลยลองหมุนลูกบิดเข้ามา เราจะเอากุญแจคืนให้น่ะค่ะ "

" อ่อ ..ขอบคุณค่ะ " รินลดาเริ่มคลายใจ แต่ใบหน้าที่ดูคุ้นตาของหญิงสาว 
ยังไม่ทำให้เธอวางใจซะทีเดียว

" ไม่เป็นไรค่ะ เราชื่อ เพลง เธอชื่ออะไรเหรอ " หญิงสาวที่ชื่อเพลงแนะนำตัว 
เธอไม่กล้านั่งลงตรงไหน ได้แต่ ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ที่หน้าประตู 
อาจเพราะสายตาไม่พอใจของรินลดาก็เป็นได้

" เราชื่อริน สวัสดีนะเพลง ขอบคุณสำหรับกุญแจจริงๆค่ะ " เหมือนคำตัดบท 
เพลงยิ้มให้รินลดาอย่างเข้าใจ เธอไม่พูดคำใดต่อ เพียงพยักหน้าและเปิดประตูกลับออกไป

เด็กสาวมองประตูที่ปิดลงอย่าง ไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไร 
จะว่าไป ผู้หญิงคนนั้นก็มีน้ำใจ อุตส่าห์เอากุญแจ 
มาคืนให้เธอ แต่ความระแวงของเธอที่อาจทำให้ ผู้หญิงคนนั้นเสียน้ำใจ หรือเปล่านะ

แต่เด็กสาวก็ไม่อยากจะ คิดอะไรมาก เธอลุกขึ้นไปเพื่อกดล๊อคประตู
ก็ปรากฏว่า เพลงได้กดล๊อคให้เธอแล้ว

รินลดาจึงกลับเข้าห้องมา และล้มตัวลงนอน แต่ก่อนที่เด็กสาวจะหลับ
เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น 
เธอเอื้อมมือมากดรับ รอยยิ้มปรากฏที่มุมปากอย่างปิดบังไม่ได้ เขานั่นเอง 
" พี่มิกซ์เหรอคะ มีอะไรเหรอคะ " " ได้สิคะ " " พรุ่งนี้รินมีเซอร์ไพรส์พี่มิกซ์นะ " 
" ค่ะ ฝันดีค่ะ "

หลากหลายประโยคที่ส่งผ่านจากเด็กสาวไปถึงชายหนุ่มคนนั้น
ที่แสดงให้รู้ว่า รินลดารู้สึกตื่นเต้นเพียงใด

เธออยากเจอเขามาก แต่ก็ยังไม่กล้าที่จะบอกเขาไปตามตรง
จึงอยากแอบไปดูเขาที่ที่ทำงานที่เขาเคยบอกเธอไว้ 
เธอตั้งใจว่า จะไป หลังจากเสร็จงานปฐมนิเทศน์เสร็จ 

และเด็กสาวก็หลับไปอีกครั้งหนึ่ง

....

เช้าวันใหม่มาถึง เด็กสาวบิดตัวอย่างเกียจคร้านบนที่นอน
เธอรีบอาบน้ำแต่งตัวและรีบลงมาจากห้อง 
ในขณะที่เธอเดินลงบันไดมา เธอก็สังเกตุเห็นว่า 
มีเด็กสาววัยไล่เลี่ยกับเธอยืนจับกลุ่มกระซิบกระซาบ 
อะไรกันซักอย่าง เมื่อเห็นเธอเดินลงมา 
พวกหล่อนก็ผละออกจากกัน รินลดาเดินผ่านไปอย่างไม่สนใจ 
แต่ 1 ประโยคของเด็กสาวคนหนึ่ง ที่ทำให้ เธอต้องหันกลับมาในทันที 

" สงสารยัยเพลงเนอะ " 

รินลดาเบิกตาโตอย่างสงสัย ลืมนิสัยขี้อายและช่างเก็บตัวโดยสิ้นเชิง 

" เพลง เค้าเป็นอะไรเหรอ " คำถามของรินลดา 
ทำให้เด็กสาวคนนั้นหันมามองก่อนจะเบิกตาโตไม่แพ้กัน 

" เธอ..เธอรู้จักเพลงด้วยเหรอ " 

" รู้สิ เพลงเค้าเอากุญแจมาคืนเราเมื่อคืนนี้ เราลืมกุญแจไว้นอกห้องอะ แล้วเพลงเค้าเป็นอะไร " 
ในเวลานี้ เด็กสาวกลุ่มนั้น แต่ล่ะคนมีสีหน้าเลิ่กลั่ก บ้างก็ตกใจจนเหงื่อกาฬตกกันเป็นแถวๆ 
มีเพียงเด็กสาวคนนั้นคนเดียวที่ตอบคำถามของรินลดา 

" เพลงน่ะเหรอเข้าไปในห้องของเธอ เพลงเค้าตายไปเป็นเดือนแล้ว
เค้าโดนผู้ชายที่เจอกันในห้องแชทหักอก เอาน่ะ เห็นว่า ชื่อ พี่มิกซ์ๆ อะไรเนี่ย " 

ทว่า สิ่งที่เธอเห็นเมื่อคืน มันแตกต่างกับคำพูดของเด็กสาวคนนั้น 
เธอหัวเราะเยาะหยันอย่างไม่เชื่อในคำพูดของเด็กสาวคนนั้น 
" พวกเธอไม่สบายแล้วล่ะ เมื่อคืนเราเพิ่งคุยกับเพลงอยู่เลย จะตายเป็นเดือนๆได้ยังไง " 

" พวกเราไม่สบายแน่ ถ้าเจอเพลงเหมือนเธอ เพลงก็ต้องมาคุยกับเธอสินะ
เพราะห้องนั้นเป็นห้องเก่าเค้านี่ เค้าพยายามฆ่าตัวตายมาหลายรอบแล้ว
ตั้งแต่กินยาเกินขนาด ทั้งแขวนคอ แต่ก็ไม่เคยสำเร็จ มาเป็นเรื่องเอา 
ก็เมื่อ ยิงตัวตายน่ะ แต่ตำรวจก็ยังไม่สรุปผลอะไรนะ เพราะไม่แน่ใจว่า ฆ่าตัวตายหรือฆาตกรรม "

" ไร้สาระ ๆ .." ว่าแล้วรินลดาก็เดินจากไปทันที มีเพียงเสียงตะโกนไล่หลังมาว่า
" เอ้อ งั้นก็คุยกับผีต่อไปเหอะ " 


รินลดากลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก เธอหยุดเดินและหันกลับไป 
เด็กสาวเหล่านั้น ยังเกาะกลุ่มกันอยู่ สายตา ที่มองมายังเธอ เหมือนกำลังเวทนาเธอเสียมากมาย


เด็กสาวเงยหน้าขึ้นไปที่ระเบียงห้องตัวเอง สิ่งที่ทำให้เธอ 
ต้องตกใจจนสุดขีดคือ ภาพเพลงกำลังยืนยิ้มให้เธอมาจากระเบียง 
มันเป็นภาพเดียวกันกับที่เธอเห็นในคอมพิว เตอร์ของเธอเมื่อคืนนี้ 
และยิ่งทำให้เธอต้องสยองจนไม่สามารถพูดหรือส่งเสียงอะไรออกมาได้

ก็เมื่อ เพลง เอ่ยกับเธอ 

" ริน ระวังพี่มิกซ์ไว้นะ เค้าเป็นคนไม่ดี " หลังจากคำพูดนั้น 
ภาพของเพลงก็ค่อยๆเลือนลางไปจากสายตาของ

รินลดา หญิงสาวรู้สึกเหมือนรอบๆตัว มืดสนิทไปในทันที 
เธอล้มลงและสลบไป... 



ผ่านไป 3 เดือนแล้วที่เด็กสาวเข้ามาเรียนที่เมืองหลวง เธอย้ายจากหอพักนั้นมาแล้ว 
และเธอก็ไม่เคยไปพบหรือติดต่อกับพี่มิกซ์อีกเลย

ฤ เพลง หญิงสาวแสนสวยคนนั้นจะมาเตือนเธอไว้ จากอะไรบางอย่างที่เธอไม่อาจคาดเดาได้ 
เธอยังคงรู้สึกขอบคุณ เพลง เสมอมา.....