อ้อมแขนที่ว่างเปล่า

 

ค่ำคืนนี้ ดาวกระจ่างฟ้า 
สายลมพัดแผ่วเบาเชิญชวนให้ออกไปทักทายแสงดาวที่ริมหาด

ฉันก้าวเท้าเปล่าเปลือยลงจากบันไดขั้นเล็กของบังกะโลหลังน้อย
สองเท้าย่างเยื้องไปบนผืนทรายนุ่มเท้า.. หาดทรายสีขาว กับผืนฟ้าสีดำสนิท 
แต่งแต้มด้วยดาวดวงเล็กดวงน้อย

เสน่ห์แห่งธรรมชาติ ที่ฉันเงยหน้ามองอย่างสุขใจ 
พลางสูดอากาศแห่งท้องทะเลเข้าไปในร่างกาย..
แต่เมื่อลมหายใจผ่อนออกมา..
ความเหงากลับถาโถมเข้าสู่หัวใจของฉัน ..
เฮ้อ.. ทะเลและแสงดาว 
คือสิ่งที่ใครบางคนชื่นชอบมากเหลือเกิน
ใครบางคน.. ที่จากฉันไป10ปีที่แล้ว
ใครบางคน.. ที่สำคัญกับหัวใจของฉันเสมอมา ..
แม้ว่ากาลเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานเพียงใดก็ตาม
และสิ่งหนึ่งที่พิสูจน์ว่า .. ความสำคัญยังคงไม่แปรเปลี่ยน คือ
ตลอดระยะเวลา 10 ปี ตั้งแต่ฉันและเขาไม่ได้ติดต่อกันอีก 
เพราะฉันจงใจเปลี่ยนทุกสิ่ง ตั้งแต่ เบอร์โทรศัพท์ ย้ายที่พัก
พอเรียนจบก็ไปทำงานต่างจังหวัด ..
สิ่งของที่เห็นแล้วคิดถึงเขาทุกชิ้น ถูกเก็บอยู่ในกล่องในห้องเก็บของ
มันไม่ได้ถูกเปิดขึ้นมาระลึกถึงเลย.
ยกเว้น สร้อยและจี้รูปดอกฟอร์เกทมีนอท ..บนลำคอของฉัน 
ที่ยังคงเห็นอยู่

แต่ฉันไม่คิดหรอกนะ ว่า เพียงเพราะสร้อยและจี้อันเล็กอันเดียว
จะทำให้ฉันยังคงคิดถึงเขาอยู่....
และไม่เคยเปิดใจให้ใครคนอื่นที่ผ่านเข้ามาเลยสักคนเดียว

มือบางถูกยกขึ้นลูบคลำจี้ดอกไม้ดอกน้อย
แต่ดวงตายังไม่ละจากดวงดาวบนฟ้าสีดำสนิท
อยากให้รอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นทุกครั้ง..
เป็นยิ้มแห่งความสุขจากภายในหัวใจจริง ๆ เสียที..

ในขณะนั้น..สายลมทะเลพัดมาวูบใหญ่ พัดเอาเม็ดทรายละเอียดเข้ามาเฉียดดวงตา
ฉันหันตัวหลบวูบโดยสัญชาตญาน แล้วจึงสังเกตุเห็นร่างของใครคนหนึ่ง
ยืนหันมาทางฉันอยู่ไม่ไกลนัก..
ใครสักคน ที่ดูคุ้นเคย.. เหมือนจะ.. เหมือนจะ..เป็น

"แป้ง..." เสียงที่ฉันฟังแล้วต้องเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ..
อยากจะก้าวขาออกไป
แต่เหมือนผืนทรายกลายเป็นปูนเปียกที่หล่อเท้าฉันให้ติดตรึงอยู่ตรงนั้น..

"แป้งใช่ไม๊?" เขาไม่เพียงแค่ถาม แต่สาวเท้าเข้ามาใกล้ ..

รุ้สึกตัวอีกที เราต่างอยู่ในอ้อมแขนกันและกันแล้ว
น้ำใส ๆ ไหลจากดวงตาที่แห้งเหือดมาแสนนาน..
มันเป็นน้ำตาแห่งความยินดี
ฉันอยากจะกอดเขาไว้อย่างนี้ให้นานเท่านาน.. 
แต่ก็ต้องถามตัวเองไม่รู้กี่ร้อยครั้งว่า..นี่ไม่ใช่ความฝันใช่ไหม
ที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน .. อาจดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น .. 
แต่ก็คือ เขาคนเดิม.. คนเดียวที่สำคัญที่สุดของฉันใช่ไหม

......................

เป็นคุณ อยากจะให้เป็น "อาร์ท" หรือเปล่าคะ
คิดว่า ถ้าเป็นเขาจริงๆ แล้ว เขาจะเป็นยังไง ..ยังรักแป้งอยู่หรือเปล่า
หรือว่า อาจยังรัก แต่มีแฟนใหม่ไปแล้ว .. อาจถึงขั้น แต่งงานไปแล้ว

มองในมุมของคู่แท้ เขาทั้งสองอาจได้ครองคู่กันในที่สุด
แต่ก็ยังไม่สามารถเป็นบทสรุปสำหรับคนทั้งสองได้จริง ๆ หรอก.. 
เพราะชีวิต ไม่ใช่นิทาน
ที่ปลายปากกาของผู้ประพันธ์หยุดลง..เรื่องราวก็จะเป็นเช่นนั้นตลอดไป

ที่บอกว่า เพราะชีวิต ไม่ได้บอกว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง หรอกนะคะ
แต่คิดว่า ..
บางส่วนของชีวิตบางคน อาจเหมือนและคล้ายกับบางส่วนของเรื่องนี้